نقش نانوسیلیس بر دوام بتن های خود تراکم (scc) حاوی پودر سنگ آهک، دوده سیلیس، خاکستر پوسته شلتوک برنج و خاکستر بادی در محیط های خورنده

در سالهای اخیر نانو تکنولوژی توجه بسیاری از محققین و دانشمندان را به خود جلب کرده است که دلیل آن استفاده از ذرات در مقیاس نانو و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی بی همتای آنهاست. از طرفی سیمان ماده ای است که اجزای بتن را به هم می چسباند و در پروژه های عمرانی به طور گستره ای استفاده می شود. در نتیجه، استفاده از نانو مواد در تولید سیمان و بتن می تواند در زیر ساخت های عمرانی بهبود ایجاد کند، زیرا مقاومت مکانیکی و طول عمر سازه ها توسط زیر ساخت ها و انتقال جرم در مقیاس نانو تعیین می شود. از سوی دیگر صنعت بتن نیز با توجه به نیاز های خود چه از نظر استحکام، مقاومت، دوام و کارایی بالا و همچنین مساله خوردگی آرماتورها در بتن در اثر نفوذ یون کلر که از بزرگترین چالشهای پایداری و دوام در سازه های بتن مسلح مطرح می باشد، از استفاده کنندگان مهم مواد نانو ساختار می باشد. در این پایان نامه به منظور بررسی عملکرد نانوسیلیس در بتن خود تراکم در محیط های خورنده، سه طرح کلی شامل بتن خود تراکم، بتن خود تراکم حاوی نانوسیلیس و بتن خود تراکم حاوی نانو سیلیس و مواد پوزولانی (میکروسیلیس، خاکستر بادی، خاکستر پوسته شلتوک برنج و پودر سنگ آهک) ساخته شده و نتایج آنها پس از قرارگیری در دو محیط آبی و خورنده (نمکی) مورد تحلیل قرار گرفت. برای بررسی عملکرد مخلوط های فوق، خواصی همچون مقاومت فشاری و خمشی، مقدار انبساط و انقباض، جذب آب، التراسونیک، پتانسیل الکتروشیمیایی خوردگی، نفوذ یون کلر و مقاومت الکتریکی نمونه های واقع در شرایط محیطی آب معمولی و مخرب نمکی با مقدار 3% نمک به مدت 180 روز مورد ارزیابی قرار گرفته است. بر اساس نتایج بدست آمده از آزمایش های، نانوسیلیس باعث بهبود خواص مکانیکی بتن خودتراکم از قبیل مقاومت فشاری، خمشی و دوام در برابر محیط های خورنده می شود. در طرح های حاوی نانوسیلیس و مواد پوزولانی مشاهده گردید، نمونه های مذکور دارای خواص بهتری نسبت به نمونه های دارای نانوسیلیس تنها می باشد. در این میان طرح حاوی نانوسیلیس و میکروسیلیس بهترین نتایج مقاومتی را در کنار دوام بتن نسبت به سایر نمونه ها را در شرایط محیط مخرب نمکی از خود نشان داد.